حضرت امام هادی(ع) دهمین چراغ فروزان هدایت، در نیمهی ذی حجّهی سال ۲۱۲ ق در قریهای در نزدیکی مدینه به دنیا آمد. مادرش سَمانه معروف به سیّده میباشد. ابوالحسن ثالث کنیهی حضرت و هادی، نقی، مرتضی، فقیه، امین و متوکل، از القاب آن امام هستند. مُعتَصِم، واثق، متوکل، مُنتَصَر، مُستَعین و مُعتزّ از خلفای دوران حیات امام هادی(ع) بودهاند. پنج فرزند برای آن حضرت ذکر شده است. امام هادی(ع) پس از شهادت پدر بزرگوار خود، در سن هشت سالگی به امامت رسیده و عهدهدار ولایت مسلمانان گردید. آن حضرت در همان دوران خردسالی، آن چنان از علم و هوشیاری و کمالات فوق العادهای برخوردار بود که اطرافیان را حیران مینمود. امام دهم، همچنین در راستای انتشار مکتب تشیع به تربیت شاگردان متعددی پرداخت که حضرت عبدالعظیم حَسَنی، ابن سِکّیت اهوازی، ابوهاشم جعفری، جعفر بن سهیل و اسماعیل بن مهران از آن جملهاند. آن حضرت در تحکیم و استواری فقه و عقاید و فرهنگ تشیع، همت جدی و وسیع نمود و در این راستا، کتابهایی نوشت که رسالههایی در ردّ جَبْر و تَفویض، اثبات عدل، احکام دین و نیز تفسیر صَحَّةُالخِلقَه و... از آن جملهاند.
امروز که زمین و آسمان می گرید / از بهر غریب سامرا می گرید
جا دارد اگر که شیعه خون گریه کند / چون مهدی صاحب الزمان می گرید
شهادت جانسوز امام هادی(ع) تسلیت باد
اسم شریف آن حضرت علی و کنیه ی او ابوالحسن بود و از القاب آن حضرت میتوان به هادی و نقی اشاره کرد.
امام هادی علیه السلام معاصر با خلفا و زمامدارانى بود که آنان را محوشدگان مى نامند. معتصم عباسى محو در خونریزى، هارون و واثق پسرش محو در لذت طلبى و جعفر و متوکّل برادر وى، محو در عقده هاى روانى بودند.
چون آن حضرت و فرزندش امام حسن علیه السلام در سامرّا سکنى فرمودند و در محله عسکر , بدین سبب آن بزرگواران به آن مکان منسوب شدند و عسکرى نام گرفتند.
آن حضرت در سال 254 هجرى (طبق روایات شیعه) به دست پلید معتز، خلیفه عباسى با سم به شهادت رسیده است .
روایاتی از امام هادی علیه السلام :
لاتَطلُب الصَّفا مِمَّن کَدرتَ عَلَیهِ و لَا الوَفاءَ لِمَن غَدَرتَ بِهِ
از کسی که رابطه ات را با او گسستهای صمیمیّت مخواه و از کسی که به او وفا نکرده ای ، وفا طلب مکن
مَن رَضِیَ عَن نَفسِهِ کَثُرَ السّاخِطونَ عَلَیهِ
آن که از خودش راضی شود ، ناراضیان از او فراوان شوند